Chimay 2 Viroinval (Nismes)

Deze wandeling doorkruist een groot deel van de laars van Henegouwen. Het flirt voortdurend met twee grote rivieren in deze regio: de Eau Blanche en de Eau Noire, zijrivieren van de Viroin, die zelf een zijrivier van de Maas is.

Het landschap deelt bossen en weiden gelijkelijk. Regelmatig doorkruist het de hoogten van deze waterwegen en biedt het regelmatig prachtige panorama’s in gebieden die soms zeer pittoresk en vaak rijk aan geschiedenis zijn.

De oorsprong van deze kerk in gotische stijl in Henegouwen gaat terug tot de 10de eeuw, toen de heer van Chimay een kapittel van kanunniken stichtte in zijn bolwerk.

Het middenschip heeft 5 baaien die open staan ​​voor kapellen die tussen de steunberen zijn geïnstalleerd.

Een bolvormige klokkentoren overstijgt de toren die tussen 1732 en 1742 werd gebouwd. Het herbergt een unieke beiaard die lijkt op een klokpiano met een klein klavier. Er is geen E-flat. Het activeert 26 klokken, waarvan de oudste dateert uit de 17de eeuw.

Het koor dateert uit 1250. Het heeft een platte apsis (het einde van de kerk in langsaanzicht). Het omvat 4 traveeën in een architectuur die in gebruik is in Laonnais en Soissonnais.

In het koor ontdekken we het hoofdaltaar in gekleurd marmer met een tabernakel uit het einde van de 15de eeuw. Ook zijn de rouwborden van de laatste twee prinselijke families te zien.

Een mausoleum van Charles de Croÿ, peetvader van Charles-Quint, 1e Prins van Chimay die stierf in 1527, is versierd met een albasten liggende figuur.

Deze fontein in neogotische stijl met 4 gezichten en 3 niveaus werd in 1852 opgericht door Prins 1er de Riquet, bekend als de Grote Prins. Het wordt bekroond door een allegorisch beeld dat de stad Chimay voorstelt.

Aan elke kant van de fontein staat het standbeeld van een lid van de prinselijke familie.

Tegenover het stadhuis staat het standbeeld van Philippe d’Alsace van Henin-Lietard. Hij ontving de Orde van Malta, de Orde van het Gulden Vlies, die van Saint-Louis of zelfs die van de Belgische Leeuw. Hij was ook luitenant van de Louveterie van het Franse koningshuis.

Tegenover de triomfdeur staat het standbeeld van François-Joseph de Riquet, graaf van Caraman en 16de prins van Chimay.

Op het noorden staat het standbeeld van Pierre-Paul de Riquet, heer van Bon-Repos en 14de prins van Chimay. Hij was de schepper van het Canal du Midi of Canal de Languedoc.

Op de achterkant van het standbeeld van François-Joseph de Riquet staat dat van Madame Tallien of Notre-Dame de Thermidor. Ze trouwde met hem in 1805. Ze staat bekend om haar talrijke amoureuze intriges, waaronder één, naar men zegt, met Napoleon Bonaparte.
Ze is ook bekend in Chimay voor de bouw van het kleine theater dat de Schone Kunsten, muziek en theater herbergt.

Een barbecueplaats op de kruising van Ravel en Rue de Virelles.

Deze voormalige gemeente aan de Eau Blanche vindt zijn oorsprong in een akte die in 1217 werd uitgevaardigd tussen de abt van Florennes en de heer van Florennes.

Deze eenbeukige kerk wordt gekenmerkt door zijn bolvormige klokkentoren en heeft binnen 3 regionale roodmarmeren altaren.

Dit natuurreservaat van 138 ha is een van de bekendste wetlands van Wallonië. Het bevat een vijver van 80 ha van enkele eeuwen oud, die werd gebruikt om de smederijen van de regio te bevoorraden.

Dit dorp, genesteld in een nauwe lus van de Eau Blanche, maakt deel uit van de vereniging Mooiste Dorpen van Wallonië.

Deze kalkstenen kerk onder een leien dak in neogotische stijl werd gebouwd in 1879.

Dit dorp ligt 1500 m van de rechteroever en ten zuiden van de Grand Mort Bi, parallel aan de Eau Blanche. Er is al een schriftelijke vermelding van het dorp in 869.

Deze eenbeukige kerk in kalksteenpuin werd voornamelijk gebouwd in de 17de eeuw op de plaats van een middeleeuws kasteel dat door de Fransen werd verwoest en waarvan een deel van de muur overblijft.

Het gebouw bestaat uit een enkel schip met 4 traveeën en een koor met 2 traveeën dat eindigt in een halfronde apsis.

Dit dorp gelegen langs de Eau Blanche, een zijrivier van de Maas via de Viroin, al bewoond door de mens in de prehistorie, werd voor het eerst vermeld in 1180 in de bezittingen van de priorij van Hastière.

Deze kerk in neogotische stijl werd gebouwd in 1855. Het heeft grafstenen uit de 17de en 18de eeuw.

Dit neogotische kasteel werd herontworpen volgens de plannen van architect Suys.

Deze kalksteengroeve wordt gekenmerkt door een interessante biodiversiteit. Er zijn zeldzame populaties rugstreep- of vroedvrouwpadden. De Oehoe nestelt daar op de kliffen.

Dit gebied is ook een tussenstop voor enkele trekvogels.

Er zijn ook enkele planten die typisch zijn voor kalksteengebieden.

Deze eenbeukige kerk met elementen in Lodewijk XV-stijl werd gebouwd in 1826. Tussen 1969 en 1971 werd ze gerenoveerd.

Het is een fossiel koraalrif, getuige van een tijdperk waarin de zee de regio bedekte. Dit type rif wordt een BIOHERME genoemd. Het strekt zich uit over ongeveer 47 ha. Zeldzame planten hebben de plaats gekoloniseerd, zoals smalbladig vlas.

Deze voormalige stad van 1686 ha is omgeven door 1200 ha bossen. Het is gelegen op de kalksteenstrook van de Calestienne aan de samenvloeiing van de Ruisseau de Nobuisson met de Eau Noire, een zijrivier van de Maas via de Viroin.

Dit kasteel werd gebouwd op de plaats van een Frankisch christelijk oratorium in de 6e of 7e eeuw, zelf gebouwd op de plaats van een heidense tempel.

Dit kasteel in kalksteenpuin uit de 16de eeuw behoorde tijdens zijn geschiedenis toe aan verschillende smederijen: niet alleen de familie Bivort, maar ook de de Horne, de Baillet of de Delhalle.

Dit is de eerste parochiekerk van Nismes, gebouwd in 1606 op de plaats van een kasteelkapel.

Dit arboretum werd in de 20de eeuw geplant door de bosingenieur Blondeau om de meest geschikte soort te bepalen voor de herbebossing van deze kalksteenstreek.

Dertig didactische panelen omlijnen de route om de bomen te identificeren, bestaande uit een mix van hardhout en zachthout.

Deze kerk in neoklassieke stijl werd tussen 1829 en 1830 gebouwd naar plannen van architect Jean Kuypers. Het vervangt een oudere kerk die op een andere locatie is gebouwd; op de heuvel van Mousty.

De kerk heeft 3 beuken, gescheiden door 2 rijen van 5 vierkante kolommen. De centrale is bedekt met een tongewelf (het gezicht van de boog heeft een constante kromming). Het herbergt een preekstoel uit 1769.

Elke gang (zijdelen van het schip) eindigt met een altaar in barokstijl. Ze dateren waarschijnlijk uit de 19de eeuw. De altaartafel is van rood marmer. De altaarstukken (gesneden of geschilderde verticale structuren) zijn wit en verguld. Ze zijn versierd met een standbeeld en een schilderij.

De apsis is halfrond en doorboord met 3 oculi (ronde openingen).

Het koor bevat een ruw stenen altaar uit de 20de eeuw.

Het hoofdaltaar heeft een barokke stijl. Het is een bijna replica van de 2 zijaltaren (rood en zwart marmeren tafel en wit en verguld altaarstuk).

De wereldbol met daarboven een kruis symboliseert de heerschappij van de joods-christelijke God over de wereld.