Marche 2 La Roche

Blijft getuigen van de aanwezigheid van de mens sinds het Neolithicum (tussen 7000 en 2500 voor Christus).
Gehucht in de middeleeuwen, onderdeel van de bijgebouwen van de abdij van Stavelot, is in de loop van de tijd een belangrijke economische pool geworden dankzij de ligging op een kruispunt van wegen van Luik, Namen en Luxemburg.
Het behaalde zijn stadsrechten in de 13e eeuw en werd er tijdens de bouw versterkt door. Ze stond onder bescherming van de graven van La Roche.
Van deze wallen blijft vandaag de Tour de la Juniesse over.
Het klooster van de karmelieten werd opgericht in 1473.
In de 16e eeuw braken veel oorlogen uit.
De omliggende muren werden op last van Lodewijk XIV op het einde van de 17e ontmanteld. De volgende eeuw, tijdens de Franse Revolutie, werd het karmelietenklooster gesloten.
In de 18e eeuw was Marche een belangrijk kantcentrum. Er waren maar liefst 850 kantmakers. Er is nog steeds een academie die deze traditie voortzet.
Het Famenne Museum wijdt er een kamer aan.

De stad is sinds het begin van de jaren 2000 grondig gerenoveerd.
Marche won in 2011 zelfs de Europese competitie voor European Destinations of Excellence.

Er staan ​​ook verschillende vakwerkhuizen.
Fonteinen en drinkers zijn ook aanwezig.

Onder het oude regime was Champlon-Famenne een stad op zich.
Met Marloie en Hollogne werd het in 1823 aan Waha gehecht. Daarna werd Waha zelf in 1977 aan Marche gehecht.

Binnenin zie je een theotheek uit de 16de. Het doopvont komt uit dezelfde periode, evenals het beeld dat Saint-Pierre voorstelt.
De twee bewerkte houten panelen dateren uit het begin van de 17de eeuw.

Het hoofdaltaar is klassiek in geschilderd hout. Het doek stelt de afdaling van het kruis van Christus voor. Het dateert uit de 18de.
De preekstoel dateert van begin 19de.

Op de nabijgelegen begraafplaats is er een gotisch smeedijzeren kruis en een grafsteen van een kanon van Grofey uit de 18de eeuw.

U kunt verschillende vakwerkhuizen en 18de en 19de eeuwse boerderijen bewonderen.
De kapel dateert uit de 11e. Er is ook een opmerkelijke watermolen.

Het geeft aan (in het Frans):
"1945 - 1995 CHÉOUX EN WAHARDAY ONTHOUDEN DAT MANNEN EN VROUWEN LIJDEN. HET IS IN HET CONCEPT VAN DE MENSHEID DAT ALLE MENSEN SAMEN MOETEN KOMEN."

De verdwijning van het kasteel volgt op een brand.
Afgezien van enkele nog zichtbare fundamenten, zijn er vandaag de dag niet meer, maar in 1639 werd op hun plaats een pauselijke kapel gebouwd door pater Charles Jamotte. Deze werd ingewijd op 27 september 1660.
Als relikwie is er een stuk van het hoofd van Saint-Thibaut en het Heilig Kruis. Hij is een pelgrim en kluizenaar die stierf in 1066 en heilig verklaard in 1073.
Het hoofdaltaar werd in 1730 geschonken door Jean Ernest de Loewenstein.
Het standbeeld van Christus aan het kruis en de Maagd dateren uit de 17e.
Bij de kapel staat een gebouw voor pelgrims: de kluis. De kluizenaar Fulgence Meunier, van de orde van Saint-Benoît, woonde daar tot aan zijn dood in 1929. Hij maakte de reis driemaal naar Santiago de Compostela op een voetstuk.
De laatste kluizenaar, Jean-Gabriel Lardinois, stierf daar in 1968. Hij leefde van donaties van pelgrims.
Vroeger een hoog bedevaartsoord, vooral op de dag van de aankondiging (25 maart), het Heilige Kruis (3 mei) en het feest van Saint-Thibaut (1 juli), blijft er vandaag die van 1 julllet of de eerste zaterdag van de maand.

Volgens de legende bracht Saint-Thibaut een paar jaar alleen door in de bossen van Marcourt.
We bidden om langzame koorts te genezen of wanneer we iets buitensporigs hebben begaan tijdens een maaltijd!
Pater Charles Jamotte, oprichter van de kapel, vermeldde het in zijn verzameling heilige genezers die in 1669 verscheen : Il a l’må d’Sint-Tîbå ! I beût bin èt i n’magne nin må ! Wat in het Waals betekent : hij heeft het kwaad van Saint-Thibaut! Hij drinkt goed en eet niet slecht!
Om deze pech af te weren hebben we een kruis gemaakt met twee takken. Vervolgens gooiden we het in de wonderbaarlijke fontein of hingen we het in de takken van de essenboom net boven de fontein. Tegenwoordig blijft het zijn door wormen opgegeten stam gevuld met mos.

Het ligt aan de rand van het bos, op een plateau boven een vrij steile helling, aan de onderkant waarvan de Ruisseau de Royen stroomt. Daar ontdekken we verschillende blokboerderijen uit de 18e, 19e en 20e eeuw. Vanuit dit dorp worden vele panorama’s van de Ourthe aangeboden. Een levende boerderij verwelkomt dieren in nood. Gezinnen en kinderen kunnen leren hoe ze voor hen moeten zorgen en hoe ze biologische groenten kunnen verbouwen.

Veel glas-in-loodramen uit de jaren 80 brengen een prachtig boeket warme kleuren naar binnen. Verschillende beelden, schilderijen, altaarstukken verdienen aandacht, vooral rechts en links van het koor, beelden van lindehout die de Maagd en Sint Nicolaas vertegenwoordigen, onderdeel van de parochie.

Bron : eglisesouvertes.be

1