De Hermeton-Vallei

Er loopt geen hoofdweg door het dorp, waardoor het bijzonder rustig is.
Het verenigt een vijftigtal huizen rond een romaanse kerk gebouwd door de monniken van de abdij van Florennes waarvan het dorp afhankelijk was. Het dorp wordt gekenmerkt door de omheining die wordt gevormd door de kerk en de pastorie.

De boerderijen en huizen zijn al dan niet van kalksteen en dateren grotendeels uit de 18de en vooral de 19de eeuw.
Ze drukken duidelijk uit dat ze behoren tot de Namur Fagne: de kalkstenen huizen of huizen bedekt met traditioneel witkalk en bedekt met leien daken, zijn met eenvoud verspreid in een harmonieuze straatruimte.

Een gastvrij dorp waar landbouwactiviteiten nog steeds de seizoenen accentueren. De land- en bospaden die in het hart van het dorp beginnen, nodigen uit tot wandelen. Aan de voet van de heuvel bieden Hermeton en Omeri, zijn zijrivier, enkele schaduwrijke plekken waar het goed wandelen is.

Soulme maakt deel uit van het beschermde gebied door toepassing van de algemene voorschriften voor bebouwing op het platteland. De kerk en de molen, evenals hun respectievelijke sites, worden vermeld. Het dorp heeft ook het label van de mooiste dorpen van Wallonië gekregen, wat het een nieuwe dynamiek geeft dankzij de ontwikkeling van nieuwe associatieve activiteiten, de marketing van regionale producten en lokaal plattelandstoerisme.


Bron : Village of Soulme, Villages in Val d’Hermeton, Wikipedia

De 3 beuken zijn gotisch (16de eeuw) maar aanpassingen werden doorgevoerd in de 19de eeuw, zoals het vervangen van het plafond door gotische gewelven.
Het neoklassieke portaal wordt geflankeerd door twee wielkappen met het opschrift "Commune de Soulme 1811".
De doopvont, versierd met 4 maskers, dateert uit de 12de eeuw.
Het koor met platte apsis dateert uit de 13de eeuw.

Deze aflevering is de oorsprong van de legende van de ondergronden van Soulme.

Het gebouw kan worden gedateerd dankzij de puntgevel doorboord met een raamstijlraam, geketende staanders en een kleine rechthoekige baai met twee harpenpijlers.
De enorme schuur die het perceel in het noorden afsloot, langs de rue des Granges, werd in 1981 afgebroken.

Sindsdien heeft de molen gewerkt met behulp van de aandrijfkracht die wordt geproduceerd door een volledig ondergedompelde turbine met verticale as.

De machine werd geproduceerd door Ateliers Léon Michel Simonis de Jupille.
De turbine-as is verbonden met een reeks tandwielen die door middel van aandrijfriemen het gehele freesmechanisme bedienen.

De molen werd stopgezet in 1958 en werd door de familie Gyselincx verkocht aan de SC "At the crossroads" die hem in 1988 verkocht aan Joseph Famerée, de huidige eigenaar.