Met Eben vormde Emael een commune vóór hun fusie met Bassenge. Omdat de ene een verlengstuk van de andere is, horen we vaak over de associatie van de twee: Eben-Emael, maar ze hebben elk hun eigen kerk.
Deze wandeling is bedoeld voor meer sportieve gezinnen.
Inderdaad, de Montagne Saint-Pierre is een werkelijk uitzonderlijke natuurlijke site ten westen van het Albertkanaal en de Maas, maar het is behoorlijk robuust qua reliëf.
Prachtig aangelegd, bezaaid met pittoreske paden, kleine trappen gemaakt van boomstammen die de soms behoorlijk steile helling opkronen, grotten en ingangen naar oude vuursteen- of krijtmijnen. Maar hey, op sommige plaatsen klimt het veel, beter om het eerder te zeggen !
De Maas, die zijn groef heeft uitgehouwen in kalksteenafzettingen, vanwege de aanwezigheid van de zee in een zeer zeer verre tijd - vóór de huidige continentale drift - heeft hier verrassende sporen achtergelaten, waaronder fossielen die we niet hadden kunnen vermoeden...
In de vallei is dit niet de enige rivier: het Albertkanaal volgt hem parallel in dezelfde groef en verlaat hem precies stroomafwaarts van Eben-Emael. In tegenstelling tot de Maas die Maastricht doorkruist, omzeilt het Albertkanaal de stad vanuit het westen terwijl het binnen de Belgische grens blijft, en gaat het vervolgens in noordwestelijke richting door Limburg (Genk, Hasselt) richting Antwerpen en het Schelde-estuarium.
Deze wandeling gaat hem tegemoet vanuit het dorp Emael. Het is aan de rand van de groef dat we de beroemde Montagne Saint-Pierre ontmoeten, die liefhebbers van natuurlijke bezienswaardigheden zal bekoren omdat de site zo rijk is aan materiaal.
Hij klimt weer om de site te verlaten en beperkt zich dan tot zijn hoogten met mildere reliëfs, voordat hij terugkeert naar Emael via een andere interessante curiositeit: Fort Eben-Emael.
Dan bereiken we het Geerdal. Deze rivier is een zijrivier van de Maas die ontspringt in de buurt van Hannuit. Het gaat dus door Waremme, Tongeren, Bassenge, Riemst en mondt vervolgens uit in de Maas bij Maastricht.
Dan wachten ons bij het verlaten van het uitgestrekte fort nog mooie verrassingen: de Moulin de Loverix waar men onderweg kan tanken en dan in stijl eindigen, de biotoop van La Guizette, een mooi aangelegd park gelegen tussen de Geer en het dorp .
Dit natuurgebied, dat deel uitmaakt van de Montagne Saint-Pierre, werd aangelegd in 1973. Het is de oudste beschermde site in dit gebied van de Maas. Ongeveer tien anderen werden vervolgens gemaakt.
Deze site is rijk aan kalksteenflora. Bestuivend, het is zeer gevarieerd.
Het microklimaat van de Beneden Geervallei draagt hier veel aan bij.
De fauna is ook zeer rijk aan amfibieën, vogels en zoogdieren zoals dassen.
We ontdekken oude steengroeven van vuursteen en tufsteen, een gezandstraald krijt. De galerijen maken de overwintering van vleermuissoorten mogelijk.
Een bepaald schapenras maakt extensieve begrazing van dit gebied mogelijk.
De steengroeve Marnebel, die haar activiteiten wil uitbreiden, ondervindt felle tegenstand van zowel natuurverenigingen als omwonenden.
Deze plaquette op een steen is opgedragen aan de nagedachtenis van Jean-Marie Léonard, geboren in 1964 en overleden in 2016. Hij heeft bijgedragen tot de aanleg van natuurreservaten van verschillende gebieden rond de Montagne Saint-Pierre.
Een stervormig kruispunt in het midden van de velden.
Deze steile heuvel, gevormd door de Maas en de Geer, op de grens tussen Haspengouw en Herveland, wordt voornamelijk gekenmerkt door zijn kalkstenen bodem, die allerlei natuurlijke fenomenen genereert die al heel lang door de mens worden uitgebuit.
De hele berg wordt in het oosten begrensd door de Maas en in het westen door de Geer. Het Albertkanaal snijdt de berg in tweeën over 1300 meter en een hoogte van 65 meter. Het strekt zich uit tot zowel het Belgische als het Nederlandse grondgebied.
Het natuurgebied beslaat zo’n 40 hectare aan de Maaskant van het kalksteenplateau.
Het hoogste deel in hoogte ligt in Nederland op de heuvel De Observant die oploopt tot 171 m.
Voordat de continenten hun huidige positie vonden, drijvend over miljoenen jaren, was het gebied in het late Krijt bedekt door de zee. De cyclus van leven en dood van duizenden zeedieren en vooral veel eencellige kalksteenskeletten, hebben enorme afzettingen achtergelaten die in de loop van de tijd door de Maas zijn geërodeerd, waardoor de groef groter is geworden. Zo vinden we in het gesteente fossielen van zeedieren zoals zee-egels en schelpen. Er zijn zelfs haaientanden of krabklauwen!
Dit gebied is al lang het onderwerp van schapenweiden. Dit resulteerde in een vrij lage vegetatie van bloeiende planten. Maar zodra deze praktijk wordt verlaten, nemen grassen het weer over, dan struiken zoals braamstruiken, meidoorns en pruimenbomen, en dan het bos waarvan de berken meestal de eerste soort is die groeit. Eiken, esdoorns, haagbeuken en kersenbomen komen meestal op de laatste plaats.
We proberen soms de kalkgrasvelden van de eerste fase te vinden, vrij zeldzaam en rijk aan plantensoorten; hetzij door te maaien, hetzij door struiken te scheren, hetzij door bomen te kappen volgens het stadium van de vegetatieontwikkeling.
Dit pad volgt een droge vallei, typisch voor kalksteenhellingen. Lokaal wordt dit type vallei een chavée genoemd.
Dit type vallei zou droog zijn omdat het water direct in de kalksteenbodem infiltreert en daardoor zeer poreus is. Het grondwaterpeil ligt ter hoogte van de Maas.
Het is eigenlijk gegraven tijdens de laatste ijstijd, toen dooiwater langs de helling stroomde, terwijl de grond nog bevroren was.
De plantentunnels zorgen voor een bijzondere frisheid. Ze zijn bezaaid met nogal wat soorten bloemen.
Vanuit het oogpunt van fauna maakt de das gebruik van de vele holtes om zijn hol te vestigen. Verschillende pluimveesoorten bezetten het gebied ook: holbewoners, grasmussen en nachtegalen.
Dit natuurgebied aan de voet van de Montagne Saint-Pierre werd aangelegd in het begin van de jaren 90. Het beslaat zo’n tien hectare. Het werd gevormd naar aanleiding van het slib tijdens het uitbaggeren van het Albertkanaal.
Daar ontstond van nature een wilgenbos bezaaid met orchideeën.
Kleine schaduwrijke hoek tussen de Rue du Garage richting Emael en de Pont du Caster aan het Albertkanaal.
Deze plaats is gelegen op de top van de Montagne Saint-Pierre, net bij de ingang van het fort van Eben-Emael, met uitzicht op de spectaculaire toren van Eben-Ezer.
Dit fort, gebouwd tussen 1932 en 1935 als onderdeel van de versterkte gordel van Luik, maar als onneembaar beschouwd, werd op 11 mei 1940 door de Duitsers ingenomen door zweefvliegtuigen en parachutisten.
Deze kazemat is bewapend met drie 75 mm kanonnen, net als die van Visé II en die van Maastricht.
Tijdens het offensief van mei 1940 werden de binnendeuren weggeblazen. Uiteindelijk moet het dezelfde dag worden verlaten.
Dit kleine park ten oosten van het dorp is grondig herontwikkeld door de Dienst Werken van Bassenge. Het bevat een vijver die in 1993 is gegraven en wordt gevoed door de nabijgelegen Guizette-fontein. De Geer loopt langs het terrein naar het oosten.
Dit wetland, teruggevonden tijdens een wijziging van de loop van de Geer tussen 1970 en 1973, werd ontwikkeld door het gemeentebestuur van Bassenge.
Het werd daardoor een ontspanningsruimte maar ook een toevluchtsoord voor amfibieën, die gestoord waren tijdens de werkzaamheden om de rivier recht te trekken.