Back to Virton from Torgny

Je kunt heel bijzondere huizen ontdekken in gele stenen uit het land met holle tegels (ongeveer vijftig zijn jaargangen uit de 18e of 19e eeuw), waarvan de stenen afkomstig waren uit de steengroeve die nu is omgevormd tot een natuurreservaat (sinds 1943): het Raymond Nature Reserve Mayné, die de cicade heeft ontdekt.
Cour Lassus of Cour de Bohême, een oud versterkt huis, is de bakermat van het dorp. Het was van Pierre de Bar, heer van de smederijen. Hij verkocht het in 1302 aan Jean de Luxembourg. Het dorp werd al in de Romeinse tijd bewoond. Het is het onderwerp geweest van archeologische opgravingen.
We ontdekten ook een franc-begraafplaats uit de 6e eeuw. De sieraden uit de Merovingische graven zijn te zien in het Gaumais-museum in Virton.

Ten zuidwesten van het dorp loopt de Chiers voorbij. Deze rivier begrenst de grens tussen België en Frankrijk, en dit sinds 1659, vastgelegd tijdens het Verdrag van de Pyreneeën.

Met een droog en warm microklimaat, dankzij de oriëntatie op het zuiden en de beboste bergkam die het in het noordwesten beschermt, wordt Torgny ook wel de kleine Belgische Provence genoemd. Dit heeft eeuwenlang de teelt van de wijnstok mogelijk gemaakt. De achteruitgang vond plaats in de 19e maar een nieuwe boom vond plaats in 1954 en gaat vandaag door. De productie is 6000 flessen droge witte wijn, geleverd door 3 wijnboeren. U kunt hun producten vinden bij de VVV.
De grond op de Bajoc cuesta, zowel kalksteen als mergel, draagt ​​er ook aan bij. De flora en fauna zijn bijzonder.

Het wordt gevoed door de Cavé (of Ruisseau de la Grande Fontaine), waarvan de bron voortkomt uit de ontmoeting tussen de doorlatende kalksteen en de onderliggende mergeldoordringbare laag.

Deze plaats was de verzamelplaats voor alle kankers in het dorp. Het wordt ook wel de "Kamer van Afgevaardigden" of het "Wespennest" of zelfs de "Plaats van de slechte tongen" genoemd.

De oude kerk was in mei 1940 tijdens een bombardement op de Maginotlinie door een granaat verwoest.
Het oudste handvest dat het bestaan ​​van een parochie in Torgny bevestigt, dateert van 1175. Een eerste kerk werd in 1582 gebouwd in plaats van een kapel door de priester Franque, uit een heerlijk gezin van Lamorteau. Achter het hoogaltaar staat nog een vintage steen uit deze periode.
Deze kerk werd in 1815 vervangen door Messire Lambert.

Op 26 augustus 1999 ondertekende de stad Rouvroy de "Attic and Bell Towers" -overeenkomst. De Torgny-kerk is betrokken bij de herontwikkeling.

Binnenin vind je een grafplaat van Joseph-Pierre Philippe, graaf van Reiffenberg.

De aanwezigheid van de kapel en de kluis is sinds 1730 bevestigd.
Onder auspiciën van Dominique Schmit, een vrome leek, werd de kapel in 1840 hersteld en vergroot.
De twee elliptische openingen bij de ingang van de kapel, aan weerszijden van de kapel, werden door leprozen en andere bekwame mensen gebruikt om religieuze diensten bij te wonen.
Binnenin staan ​​verschillende heiligenbeelden die ooit om verschillende redenen in het dorp werden aangeroepen.
Het geheel werd op 3 januari 1985 geclassificeerd.

Hij voelde zich verantwoordelijk voor de dood van zijn broer en ondernam in 1835 de restauratie van de kapel van de kluis.
Andere faciliteiten zijn zijn verdienste: accommodatie onder de klokkentoren van de kapel, waar hij kwam wonen, terrastuinen, bomen planten en twee spiraalvormige oratoria met de bijnaam "The Snails".
Slechts één van hen blijft over. De andere werd in 1875 vernietigd en de materialen werden gebruikt om een ​​brug over de Chiers te bouwen.
De Mission Cross vervangt zeker de andere "slak" aan de andere kant van de weg.
Het huidige oratorium werd in 1934 herbouwd zonder het oorspronkelijke bouwplan te respecteren.

De armste inwoners van Torgny kwamen daar bijeen voor de Angelus.
Het kruis werd in 1936 verkocht door de pastoor van Torgny om de kosten van de driehonderdste verjaardag van de kapel in de Hermitage van Torgny te betalen.
Het werd jaren later gevonden bij een steengroeve in Saint-Mard en keerde daarna terug naar zijn oorspronkelijke locatie.
De naam komt van de gemeenschappelijke gebieden die in bewoning zijn achtergelaten bij de inwoners van het dorp.
Een gezin nam een ​​kind op dat aan de voet van het kruis in de steek was gelaten. Daarom werd het ook wel het "Jamin-Poupart Cross" genoemd, naar de naam van deze familie.

Saint-Mard est une ancienne commune qui fait actuellement partie de celle de Virton. Elle est située au sud de cette dernière.
Elle comporte environ 2000 habitants. Elle est située à la confluence de la Vire et du Ton.

Au début du 20è, Saint-Mard était reputé pour sa vannerie. Il y avait de nombreux cultivateurs du sau, la matière première et plusieurs entreprises, professionnelles et privées.
Elle était habitée à l’époque par de nombreux cheminots, au vu de sa position sur la ligne 165 reliant Athus à Libramont.

Fin août, tous les quatrièmes dimanches du mois, s’y déroule une fête populaire sur 5 jours, avec la Royale philharmonie locale animant des danses folkloriques de toutes sortes, un bal de la jeunesse, le discours du maire au centre culturel. Le tout en habits folkloriques.

Binnen dateren de twee zijaltaren uit de 17de. De noord- en zuidaltaren zijn versierd met verschillende schilderijen.

Het is omgeven door een metalen reling met beugels.
De Philharmonie Saint-Mardoise organiseert evenementen eromheen, samen met andere muziekverenigingen, met name tijdens het Fête de Saint-Mard eind augustus.

Het oude gebouw is gebouwd op de ruïnes van een Romeinse vicus die aan het einde van de 3de eeuw verlaten was. Het had plaatsgemaakt voor een kleine necropolis naast een kleine kerk.
Het huidige schip is gemaakt van hergebruikte materialen uit de Romeinse vicus.
Aan de 13de-eeuwse kerk werd vervolgens een toren van meer dan 10 m toegevoegd die als toevluchtsoord diende.
In de 18de eeuw werd het verder gewijzigd. De muren werden verhoogd, het dak vervangen, de sacristie en de zijkapellen werden toegevoegd.
De twee bogen zijn versierd door de monnik Abraham van Orval.
Op de begraafplaats zijn grafstenen uit de 18de en 19de eeuw te vinden.
Eind 20de eeuw vond er een restauratie plaats.

Ze won in 2005 de wedstrijd "Schone en bloemrijke provincie".
Ze spreken Gaumese, een lokaal dialect. Viertan is de vertaling van Virton in dit dialect.
De toponimie ervan roept de stroom op die hem doorkruist naar het zuidoosten, de Ton, en die verder naar het zuiden overgaat in de Vire, maar hij heeft daar echter niet zijn oorsprong. Dit dorp lag in het hart van een kruispunt in de Gallo-Romeinse tijd en heette Vertunum. Overblijfselen hebben voor de verovering van Gallië van haar bestaan ​​getuigd. Het werd in 406 vernietigd door barbaren. Ze heette toen Wirten, Wertong en vervolgens Vertun voordat ze Virton werd. Deze laatste benaming wordt gevonden in een bubbel van paus Luce III in 1183.
Dynastieën volgden elkaar op tot de Franse Revolutie.
Virton werd niet onmiddellijk na de onafhankelijkheid in 1830 Belgisch, maar in 1839 met het Verdrag van Londen.

Daar vindt op 26 december een traditioneel festival plaats: het Lovers ’Festival dat naar verluidt teruggaat tot de middeleeuwen.
Daar wordt de King of Pâté gaumais, een lokale specialiteit, aangewezen. De winnaar is degene die maximaal 20 minuten eet!
De pasgetrouwden van het jaar doen mee aan de "Just married trophy".
De reuzen D’’jean en D’’anneanne begeleiden een fanfare door de straten.

De omgeving van de stad zit vol met toeristische curiosa, aangename landschappen om te ontdekken via vele toeristische circuits.